Κριτής του εαυτού μου

Ετικέτες

αμφιβολίες, εσωτερική διεργασία, κριτική, μητρότητα, οικογένεια

Έφτασε πάλι η ώρα του απολογισμού. Είναι βραδάκι, ο μικρός κοιμήθηκε με μια ώρα καθυστέρηση πάλι. Θήλασε λίγο και κοιμήθηκε αμέσως. Είχε εξαντληθεί προφανώς. Από τη βόλτα, από το παιχνίδι, από το κλάμα.

Ναι, από το κλάμα. Γιατί τις τελευταίες μέρες, κάθε μέρα, κάτι θα συμβεί. Προχθές έπεσε από την κούνια στη παιδική χαρά, χθες έφυγε προς τα πίσω από τον ποπό του, σήμερα πήγε να στηριχτεί σε ένα έπιπλο και έπεσε με τα μούτρα στο πάτωμα. Τον σήκωσα, έκλαιγε το μωρό μου, τον πήρα αγκαλιά και τότε είδα το αίμα. Τα έπαιξα. Πήρα την παιδίατρο και μου είπε να τον πάω στο Παίδων. Πώς; δεν μπορώ να οδηγήσω μέσα στην ταραχή μου και ο  Δημήτρης λείπει στη δουλειά. Παίρνω γρήγορα τον νονό του Κωνσταντίνου, δεν απαντά. Παίρνω έναν φίλο μας, είναι έξω, παρατάει ότι κάνει και έρχεται, μου λέει. Στο ενδιάμεσο ξαναπαίρνει ο νονός, εγώ κλαίω στο τηλέφωνο αλλά συγχρόνως συνειδητοποιώ ότι το παιδί δεν χτύπησε. Σαν να ηρεμώ λίγο και του λέω απλά να φέρει μια γάζα να δούμε αν τρέχει ακόμα αίμα. Ο μικρός όχι απλά έχει ηρεμήσει αλλά γελάει κιόλας. Αρχίζω να καταλαβαίνω την υπερβολή της αντίδρασής μου. Μέχρι να έρθουν τα παιδιά έχω ήδη μετανιώσει που τους πήρα και δεν είχα την ψυχραιμία να δω μόνη μου ότι έτρεξε λίγο αιματάκι από το καινούριο δοντάκι που τώρα βγαίνει και σταμάτησε σχεδόν αμέσως. Ότι το παιδί ήταν ήρεμο, ευδιάθετο και χαμογελαστό.

Α ρε Μυρτώ, πάλι έφερες την καταστροφή για το τίποτα, αναστάτωσες δύο ανθρώπους επειδή δεν είσαι ψύχραιμη, επειδή δεν πρόσεχες, επειδή δεν πρόλαβες. Αυτό. Πάλι δεν πρόλαβες. Πόσες φορές πρέπει να πέσει το παιδί για να αρχίσεις να αντιδράς πιο γρήγορα; και σου έλεγε η μάνα σου πάρε ένα πάρκο, αλλά όχι, εσύ θα το μεγαλώσεις αλλιώς το παιδί σου, σου φαίνεται εγκλωβισμένο στο πάρκο, θες να είναι ελεύθερο να εξερευνήσει. Και τώρα τι κατάλαβες; Άχρηστη μάνα, σκέφτομαι.

Οι φίλοι ήρθαν και παίζουν με το παιδί. Ο Κωνσταντίνος γελάει, εγώ κλαίω. Δεν λέω τίποτα, μόνο κλαίω. Λίγο για εκείνον, μα πιο πολύ για μένα. Ντρέπομαι που τους ξεσήκωσα, ντρέπομαι που δεν είμαι αρκετά δυνατή για να αναλάβω μόνη μου την ευθύνη του παιδιού μου, κι αν χρειαστεί να πάω μόνη μου όπου είναι να πάμε. Μέσα στο μυαλό μου κάνω σενάρια, ότι με θεωρούν άχρηστη, ότι σκέφτονται πως είμαι χαζή και με το παραμικρό τρελαίνομαι. Δικαιολογώ τον εαυτό μου, «το πρώτο μου είναι, δεν μεγάλωσα κι άλλο, δεν ξέρω κι εγώ».

Το αστείο είναι ότι τα παιδιά δεν είπαν τίποτα, και σίγουρα δεν σκέφτηκαν έτσι. Αυτά είναι δικές μου προβολές, δικοί μου καθρεφτισμοί. Γιατί, ναι λοιπόν, είμαι πολύ ανασφαλής και είναι στιγμές που νιώθω η πιο άχρηστη μάνα του κόσμου, νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, είμαι σε όλα λάθος. Σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να τον μεγαλώσω και ότι είναι καλύτερα να μην μένω σπίτι μόνη μου μαζί του αλλά να είμαστε με κόσμο για να με βοηθήσει αν συμβεί κάτι. Γι αυτό και δεν χρειάζομαι κανέναν και καμία, γνωστούς ή άγνωστους να με αμφισβητούν και να με κρίνουν. Όχι γιατί εγώ τα ξέρω όλα ή τα κάνω όλα σωστά, αλλά γιατί, σας ευχαριστώ πολύ, τα καταφέρνω και μόνη μου να με κρίνω και να με αμφισβητώ ξανά και ξανά κάθε μέρα.  Και δεν οφείλω εξηγήσεις πάρα μόνο στον γιο μου, και την υπόσχεση ότι θα σταματήσω να με αμφισβητώ γιατί τα παιδιά χρειάζονται δίπλα τους γονείς σίγουρους και στέρεους, για να έχουν κι αυτά να στηριχθούν.

Μένει, να πάρω απόφαση ότι θα κάνω λάθη, ότι το παιδί μου μέχρι να περπατήσει θα φάει πολλές τούμπες, οι οποίες θα συνεχιστούν και μετά ίσως, και ότι θα υπάρχουν φορές που δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω αυτό, ότι τα ματάκια του θα ξαναβρεθούν δακρυσμένα και ότι, τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά.

Γι αυτό κι εσείς αν τύχει και δείτε μια μαμά στον δρόμο, στο πάρκο, στη καφετέρια, μ’αυτό το τρελαμένο βλέμμα κι ένα παιδί να τσιρίζει μην βιαστείτε να την κρίνετε, δεν ξέρετε πως έφτασε μέχρι εδώ. Αν έχετε όρεξη, πηγαίνετε δίπλα της και πείτε της μια καλή κουβέντα. Ποίος ξέρει, μπορεί να περνάει μια δύσκολη στιγμή, κι αυτή η καλή κουβέντα, που όλοι έχουμε ανάγκη, να την ξεμπλοκάρει.