Ένας μικρός θεατρόφιλος, «βγήκε από τ’αυγό του».

Ετικέτες

παιδικό, Άβατον, Γκάζι, έξοδος, αυγό, βόλτα, δραστηριότητα, θέατρο, οικογένεια

 

Σε λίγο καιρό ίσως να μην είμαστε πια στην Αθήνα. Έχουμε σκοπό να πάμε οικογενειακά σε μια επαρχιακή πόλη. Όπως καταλαβαίνετε με έχει πιάσει μια μανία να προλάβω να κάνω όσα δεν θα μπορώ μετά. Σκεφτόμουν θέατρα, συναυλίες, όπερες, μπαλέτο…Όμως σε πολλά δεν μπορώ να πάω με το παιδί, και είναι ακόμα πολύ μικρός για να τον αφήσω μόνο του, ειδικά βράδυ.

Φανταστείτε, λοιπόν, την χαρά μου όταν έμαθα ότι υπάρχουν θεατρικές παραστάσεις για βρέφη. Μια εμπειρία για όλη την οικογένεια! Κάπως έτσι καταλήξαμε το πρωί του Σαββάτου που μας πέρασε, στην παράσταση «θα βγω απ’τ’αυγό» στο θέατρο «Άβατον» στο Γκάζι.
Η παράσταση ξεκινούσε στις 10 κι εμείς φτάσαμε 10 παρά 10, όπως πάντα τρέχοντας να προλάβουμε! Φτάνοντας είδαμε κι αλλά παιδάκια με τους γονείς τους, να περιμένουν την παράσταση.
Το σκηνικό είχε στηθεί και μας περίμενε. Γύρω από ένα πορτοκαλί χαλί, μαλακά μαξιλαράκια περίμεναν τους μικρούς και μεγάλους θεατές. Καθίσαμε κάτω, με τον Κωνσταντίνο αγκαλιά. Έδειχνε χαρούμενος και ήρεμος, καθώς επεξεργαζόταν όλες τις καινούριες εικόνες. Ξαφνικά,έκαναν την εμφάνισή τους πολύχρωμα χάρτινα πουλιά που κέντρισαν το ενδιαφέρον όλων, και ένα μεγάαααλο άσπρο αυγό! Αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας μας με τον Λευτέρη, ένα μικρό περιστέρι που μόλις βγήκε από το αυγό του, όπως ακριβώς και τα δικά μας , μικρά πιτσουνάκια! Μαζί του ταξιδέψαμε στις πρώτες του εμπειρίες, κάναμε το πρώτο μας μπάνιο μέσα στις σαπουνόφουσκες, πήγαμε πρώτη μέρα σχολείο με ιπτάμενα βιβλία και νιώσαμε τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς!
Η παράσταση κύλησε πολύ όμορφα. Ήταν πλαισιωμένη από υπέροχη μουσική και είχε όλα όσα χρειάζεται μια βρεφική παράσταση.Η ομάδα «Anomati» φρόντισε να διεγείρει τις αισθήσεις των μικρών θεατών. Έντονα χρώματα, διάφορες υφές, ήχοι, σχήματα και μαγικές σαπουνόφουσκες. Οι κινήσεις των performers ήταν απαλές, σαν να χόρευαν. Φαινόταν ότι είχαν εμπειρία επάνω στην διάδραση με μικρά μωράκια. Οι εκφράσεις στα πρόσωπά τους ήταν έντονες για να εκφράσουν τις διαφορές συναισθηματικές καταστάσεις, όπως έκπληξη, ενόχληση, απόλαυση. Συγχρόνως, ο τρόπος που πλησίαζαν τα παιδιά ήταν πολύ προσεκτικός και απαλός. Ο Κωνσταντίνος, παρακολουθούσε με ενδιαφέρον και περιέργεια αυτόν τον παράξενο κόσμο που άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά του.
Φυσικά, μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να σηκωθούμε και να απομακρυνθούμε σε περίπτωση που κάποιο παιδάκι έδειχνε δυσφορία. Είναι πολύ σημαντικό σε τέτοιες περιστάσεις να είμαστε ανοιχτοί στις αντιδράσεις του παιδιού μας αλλά και να του αφήνουμε χώρο να βιώσει μόνο του τη στιγμή χωρίς να επεμβαίνουμε φωνάζοντας «Α, κοίτα εδώ, κάνε έτσι, χτύπα παλαμάκια κ.α.», όπως δεν θα κάναμε και με έναν ενήλικο. Ο Κωνσταντίνος, για παράδειγμα, κάποια στιγμή έδειξε να ενοχλείται από κάτι και προτίμησε να κοιτάει αλλού. Δεν τον πίεσα καθόλου, και έτσι μετά από λίγο γύρισε πάλι προς στη σκηνή χαμογελαστός και κεφάτος.
Ο μικρούλης μου φάνηκε να το διασκέδασε. Όσο για μένα, ήταν κάτι μοναδικό, να βλέπω την φατσούλα του γιου μου, τις αντιδράσεις του σε κάτι τόσο πρωτόγνωρο και καινούριο και μου προσέφερε τρομερή συγκίνηση! Ναι, το ομολογώ, κάποια στιγμή βούρκωσα!

Η πρώτη επαφή του με το θέατρο έγινε με μια ιδιαίτερη και πολύχρωμη παράσταση,ανυπομονώ για τις επόμενες!

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την παράσταση, το θέατρο Άβατον και την ομάδα «Anomati» θα βρείτε εδώ.